STAMBULSKIE SPACERY

Oto i są, obiecane zdjęcia ze Stambułu – pewnie część pierwsza; mimo ograniczonej ilości czasu dałam radę nieco popstrykać. Ograniczonej? Tak, bo mając trzy dni w Stambule, jeden całkowicie został poświęcony spotkaniom towarzyskim oraz organizacyjnym rozmowom dotyczącym na przykład minionego wieczoru autorskiego… Drugi dzień z założenia był przeznaczony na zakupy (a więc zeszłam wszelkie ulubione sklepy na ulicy Istiklal w części oraz w dzielnicy Moda w Azji), bo przecież w Alanyi przy ogromnej ilości bazarów a raczej straganów z podróbkami nie ma wcale za dużo ładnych porządnych ubrań. Trzeci dzień i kawałki dwóch pozostałych minęły na spacerowaniu mniej lub bardziej gorączkowym, z aparatem, i przypominaniem sobie wszystkich miejsc i przystani promowych. W końcu był to mój pierwszy pobyt w Stambule po – uwaga – dwóch latach!!! Kiedy uświadomiłam sobie ile to już czasu minęło, sama zdziwiłam się niezmiernie i takie zdziwienie już mi zostało.

A potem, nie wiedzieć kiedy, trzeba było już jechać. Szkoda, bo w Stambule, żeby tak kompletnie poczuć klimat, trzeba by było zostać minimum miesiąc. Chętnie bym tak zrobiła, tylko – cóż – to miasto ma jedną w tej sytuacji poważną wadę – wysysa gotówkę z portfela jak wampir! Niniejszym trzeba by było znaleźć kogoś, kto mi takie „reporterskie” wakacje w Stambule zasponsoruje… a z tym, jak się rozejrzeć, raczej ciężko.

Cóż, pora na konkrety, czyli plik powybieranych bez żadnego z góry ustalonego klucza zdjęć. Tak czasami jest najlepiej.

Raj dla smakoszy, Bazar Egipski (zdecydowanie ciekawszy niż oklepany Kryty Bazar).

Jedno z moich ulubionych zdjęć: Stambuł z pokładu promu.

Słynny dworzec kolejowy Haydarpasa, którego dach spłonął – o ile dobrze pamiętam – na początku tego roku. Na zdjęciu jak widać budynek nadal bez dachu.

Pogoda była jesienna, ale i tak zawsze najlepszą miejscówką na promie jest ta z widokiem na Bosfor. Nawet jak wieje tak, że hej.

Skylar na wyspie Burgazada – jednej z Wysp Książęcych.

Niby prom, to tylko prom. Ale dla mnie właściwie esencja Stambułu.

Ulica w dzielnicy Beşiktaş (czy jak mówią w telewizji polskiej: „Besiktas”) w kolorowym przybraniu, jak zwykle pewnie bez okazji.

Zrozumie ten, kto mieszkał lub pomieszkiwał w Stambule. Instrukcja zmian w ruchu drogowym. Szacun dla tych, który prowadzili w tym mieście auto.

Stary człowiek i morze. Dzielnica Örtaköy.

Zamieszanie ze sprzętem 🙂

Stambuł miastem wolnych kotów. Jedno z wielu zdjęć, które im zrobiłam w dziwnych miejscach.

Most i wieża Galata, tam po drugiej stronie w pewnej wąskiej gwarnej uliczce niedaleko słynnego klubu Babylon mieścił się nasz hostelik.

Ponoć najsłynniejsza i najlepsza kawiarnia w Stambule, w dzielnicy Kadiköy. Na zdjęciu: kawa Skylar i kawa Agaty Wu.

I znów kot tym razem zmotoryzowany.

Fajne kreatywne graffiti w jednej z uliczek Beyoglu.

Demonstracja pronarodowa na Istiklalu w wykonaniu uczniów szkoły średniej. Bez komentarza.

Dwa ptaki.

Lądując w Stambule – 1.

Lądując w Stambule – 2.